Back Kodex kanonického práva z roku 1917 Czech 1917 Code of Canon Law English Kanonjura kodo de 1917 Esperanto Code de droit canonique de 1917 French Kitab Hukum Kanonik 1917 ID Codice Piano Benedettino Italian 1917 m. kanonų teisės kodeksas Lithuanian Кодекс канонического права 1917 года Russian
Codex Iuris Canonici, Pii X Pontificis Maximi iussu digestus, Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus (pol. kodeks prawa kanonicznego) – pierwsza nowoczesna kodyfikacja prawa kanonicznego Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego promulgowana 27 maja 1917 r. przez Benedykta XV bullą Providentissima Mater Ecclesia. Kodeks wszedł w życie 19 maja 1918.
Kodeks składa się z pięciu ksiąg, które dzielą się na części (oprócz pierwszej), działy, tytuły, rozdziały i artykuły. Zawiera 2414 kanony, w razie potrzeby podzielone na paragrafy, a te – na numery.
- Księga I. Normy ogólne (kan. 1-86)
- Księga II. O osobach (kan. 87-725)
- Księga III. O rzeczach (kan. 726-1551)
- Księga IV. Procesy (kan. 1552-2194)
- Księga V. Przestępstwa i kary (kan. 2195-2414)
Kodeks zastąpił wszystkie dotychczasowe przepisy z wyjątkami, które zostały określone w kan. 2-5. Obowiązywał Kościół obrządku łacińskiego, jednakże dotyczył również Kościołów wschodnich w sprawach wyraźnie wskazanych lub z samej ich natury. Uporządkował wiele instytucji przez włączenie norm, które wynikały do tej pory ze zwyczaju lub doktryny, a wiele z nich uregulował na nowo i w sposób odpowiadający potrzebom epoki.
Nie był jednak pozbawiony wad, wśród których wskazywano przede wszystkim systematykę, w niektórych przypadkach zbytnią zwięzłość przepisów powodującą niejasność, niekonsekwencję terminologiczną, niejednolitość redakcji i odwoływanie się przy wykładni do prawa pozakodeksowego.